Biraz da etki-tepki meselesi olsa gerek. Egemen güçlerin bunca saldırısı ve zulmüne rağmen çarşılara, pazarlara baktığımızda başörtülü kızlardan geçilmiyor. Bardağın neresine bakalım? Hiç yoktan başı örtülü bayanların sayısı hâlâ çok sayıda diye sevinelim mi; yoksa başörtüsü, rûhundan giderek soyutlandı, çarşılar başörtülü mankenlerin boy gösterdiği podyuma döndü, örtü sokağa (ayağa) düştü diye üzülelim mi?

Sürpriz olan hangisi? Az çok kültürlü kızların başörtülü olabilmesi mi, yoksa her yönden gayrı İslâmî yaşama biçiminin kuşattığı ve modern Batı standartlarını içselleştirmiş, özgürlük putunun kurbanı ve sosyal hayatın, sokak ve çarşının tutsağı olmuş başörtülü kızların her aklı başında müslümana “bu kadar da yozlaşma olmaz!” dedirtecek anormallikleri mi? Okullarda karma eğitimin tezgâhından geçmiş, televizyon dizileriyle büyümüş, kadın-erkek eşitliğini ve kadın özgürlüğünü bayraklaştırmış, dünyevileşmiş, İslâm’ı yeterince bilmeyen, bildiklerini tümüyle yaşamanın getirdiği bedellere hazır olmayan kızların çeyrek tesettürü mü?…

Müslüman bayan, erkeklerin de bulunduğu sosyal hareketlere katılır veya yabancı erkeklerle meşrû ölçüler içinde konuşurken, her şeyden önce dişiliğiyle değil; kişiliğiyle bulunmalıdır. Bir kadın için, sosyal hayatta tesettür her şey değil; bir şeydir. Onsuz olmaz ama, onunla da her şey tamamlanmış değildir. Kahkaha gibi aşırı ve sesli gülme, yabancı erkeklerle şakalaşma, gereksiz samimi tavırlar, kadınsı işveler, yapmacık edâ ve sesin güzelleştirilmesi için doğal olmayan çabalar vb. iffetli müslüman bir hanıma yakışmayacak ve müslümanlarca yadırganacak ya da farklı gözle değerlendirilecek her türlü tavırdan kaçınılması gerekir. Müslüman hanımın bu ölçülere riâyet etmeden sosyal hayatta yer alması ya da erkeklerle konuşması, hem kendine, hem dâvâsına, hem tesettürlü hanımlara, hem İslâm’a ve hem de müslüman kadınların toplumda müslümanca yer etmesi için gereken ortamın ve örfün oluşması önündeki zincirlerin kırılma çabalarına çok büyük zararlar verecektir. Continue reading →

Birilerinin çocuğusun, birilerinin annesi, babası, kardeşi. Birisinin komşusu, birinin hayat arkadaşı, birisinin can dostu… Hesaplamadın hiç kaç gündür dünyadasın? Kaç gün, kaç saat… Hâl- bu- ki nice görünmez defterin var, içinde çerçeveli sevinçler, içinde ağlamalar, içinde kibirler, hastalıklar, başarılar, endişeler, korkular…

Çocukken ağaçtan koparıp yemişsin dutu, kirazı. Çeşme başında çamurdan adamlarla oynamış, ne yerler diye de düşünmüşsün çamur yemeklerini yaparken. Kalbinde sakladığın herkesi gülerken fotoğraflamışsın. Bir çiçeği açarken, bir arıyı bal yaparken görmüş gözlerin. Daldaki kuş yuvasının yumurtasını görmeye çalıştığında kaymış ayağın, düşmüşsün terliksiz, söylememişsin kimselere, utançtan elbette. Sen hissettin rüzgârı, teninde eserken, yağmurla karıştırdın gözünün yaşını. Gün doğmadan uyandın, güneşi gördün batarken her gün. Gördün yüzlerce kalbi atarken ve niye birden elinin altında durdular? Şimdilerde bir mezarlığı içinde taşır gibi yürüyorsun. Ellerin kaç kere şahit, bir canın çıkıp gidişine, biliyorsun. Kıbleyi belli eden mezar taşları, tek sayfalık kitaplar! Doğum ve ölümden ibaret iki tarih… Arasına yazdığın ruhuna Fatiha dileği, ana adı, baba adı, arkasında “dün ben de senin gibiydim” diyen cümle. Dün senin gibi olan, hatırlatıyor sana yarını. Yarın sabah sevdiklerinin seni sağ bulacaklarına güveniyorsun. Mazeretin bitmiyor. Mezarlığın giriş kapısında bir yazı var, dünyayı alt üst etmeye yetecek bir söz: “Her nefs ölümü tadacaktır.” Continue reading →