Müminler ancak, Allah anıldığı zaman yürekleri titreyen, kendilerine Allah’ın âyetleri okunduğunda imanlarını artıran ve yalnız Rablerine dayanıp güvenen kimselerdir.(Enfal:2)
Şu gitgide hırçınlaştığımız, neyi nereye koyacağımızı bilemediğimiz, sözlerimizi, düşüncelerimizi fütursuzca savurduğumuz çağda ben en çok kalplerimize acıyorum…
Kalplerimize bir saman ambarı muamelesi yapıp, gereksiz her şeyi dolduruyor, kime ve neye taht etmemiz gerektiğini bilemiyoruz.
Sevgililer günü yaklaşınca; “Off benim hâlâ bi sevgilim yok” basitliğine ve fosluğuna gark olmuş bir gençlik, toplumun bariz bir gerçeği artık. Kırmızı küçük kalp yastığı eline alıp, marketteki kasiyere “Şunu güzel bir paket yapın” diyen saçları dik, dar pantalonlu oğlan aşktan bahsediyor…“Aşkım için ölürüm abi” diyor!
Neredeyse birbirlerinin aynısı olan gençlerin kalpleri de yaklaşık hep aynı şeylerle dolu. Daha şimdiden pörsümüş kalplerle dolaşıyorlar ortada…
Biraz daha yaş kemale erince, mal, eşya, makam ve dünyaya ait ne varsa doluyor kalpler…
Resûlullah aleyhisselam’la Hz. Ömer (r.a) arasında geçen konuşmayı hatırlıyor musunuz? Hani Hz. Ömer (r.a):
– “Ey Allah’ın Resûlü! Kendim hariç Seni her şeyden çok seviyorum”, deyince Hz. Peygamber:
– “Olmadı, canından da çok sevmedikçe mümin olamazsın”, buyurdu. Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a):
– “Seni canımdan da fazla seviyorum” deyince Resûlullah:
– “İşte şimdi oldu ya Ömer” buyurdu. Buharî, Ahkâm, 19
Biz zaten en çok canımızı seviyoruz da, canımızdan sonra sevdiklerimizin ilk sırasına da Allah ve Rasul sevgisi girmiyor zannımca.
Boş mevzularla, gereksiz sevdalarla öylesine hınca hınç dolu ki kalplerimiz, asıl olması gereken sevgiler bir türlü yer bulup giremiyor içeri…
Ama sorsan hepimiz çok seviyoruz Allah’ı, Peygamberi… Ağzımızı doldura doldura “Kurban olurum” diyoruz. Bir Allah sevgisi, Peygamber aşkı sakızını almışız ağzımıza, çiğneyip duruyoruz. Dilde sevgi var, kalpte itaat, bedende eylem yok. Yok yoka karışmış; Namaz yok, ihlas yok, Allah yolunda malından sarf etme yok, Allah için faizden haramdan uzak durma yok… Boğazımızdan aşağı inmeyen muhabbetle müslümancılık oynuyoruz…
Kalbimizde İslam Devletine karşı bir özlem dahi yok. Dünyalık kısır hayallerle, fos sevdalarla dolu kalplerimizle, ölüme doğru savrulup gidiyoruz…
Biz çok şeylerimizi kaybettik ama en önemlisi kalbimizin asıl sahibini kaybettik… Kaybımız adına üzüntü bile duymuyoruz ya, acınası olan bu işte…
Cahide Sultan
çok güzel yazmışsınız …
Yüreğine sağlık bacım.
Cahidem can alıcı bir yazı olmuş gene kalemine sağlık bitanem