Çalışan Bir kadının İç Sesleri

Aslında bu hafta yazı yayınlamak istemiyordum. Ya da bir konu üzerinde konuşmak. Fakat dün, son gelen yorumların içinde öyle bir yorum vardı ki, “biz kadınların konuşacak çözüme kavuşturacak çok konusu var” dedim kendi kendime. Dertli rumuzuyla şurada ki yazıya yorum yazan kardeşimizin yorumu şöyleydi:

“Eşimle benim aramda da benzer sorunlar var.
bu yazıdaki bahsi geçen bayan gibi ben de çocuk istemiyorum. Bunu söylediğim için utanıyorum ama gerçekten istemiyorum.
Neden mi? Birincisi çalışan bir bayanım çoğu zaman iki kişi yaşadığımız evin basit işlerini bile yetiştiremiyorum (yemek,bulaşık,çamaşır). Ne doğru düzgün namazım var ne de ibadetim. üstüne bir de çocuk doğurup onu bakıcıların büyütmesini istemiyorum. (yazık değil mi çocuğa?)

Çocuk beni örnek alacağı, doğru düzgün dini eğitim veremeyeceğim için, en ufak dert sıkıntı vs her zaman yanında olamayacağım, onu yeteri derecede takip edemeyeceğim için günahıma günah eklemek istemiyorum.

“Namaz kıl yavrum” deyince ‘sen neden kılmıyorsun’ demeyecek mi? ‘başını niye örtmüyorsun anne’ diye sormayacak mı?
İş stresi, ev yükü vs yetmezmiş gibi her şeyin üzerine bir de onun yükü binecek omuzlarıma, erkekler ne kadar bakıyor ki çocuklarına?

Biliyorum bu bir bahane değil ama çalışan kadın olduğum için eskiye göre ben de eşime çok rahat karşı çıkabiliyorum. ama bu durumdan ben de mutlu değilim.

Bazen keşke gerçek anlamda şeriat gelse de hak ettiğimiz yeri bulsak, evimizde çocuklarımızı büyütsek, her geçen gün günahlarımıza günah eklemesek diye dua ediyorum.

Benim çalıştığım yerde bir tane bayan yok. başım açık çalışıyorum erkeklerin gözleri üzerimde, içim içimi yiyor. eşim buna sesini çıkarmıyor. Arabanın taksitlerini rahatça ödüyoruz ya, istediği modeli alabildik ya, onun için önemli olan o.
bir de bunun üzerine çenemi kapayıp oturacağım, o her istediğinde ilişkiye hazır olacağım, çocuk yapıp büyüteceğim öyle mi? kimse kusura bakmasın dünya o kadar da güzel bir yer değil. Erkeklerin her istediği olmayacak bu dünyada…”

Kadınların dışarıda, hele erkeklerin içinde, İslam’a göre uygun olmayan ortamlarda çalışmasına karşıyım. Aldığım pek çok mail ve tanıdığım pek çok kadın benim bu konudaki fikrimi pekiştirir nitelikteydi. Çalışan kadınların çoğu evini özlüyor. Bütün işleri bir arada götürememe korkusuyla ya çocuk istemiyor, ya da en çok iki tane çocuğu oluyor. Ve hemen hepsinde çocuklarına yeterli ilgi ve alakayı gösterememenin verdiği bir vicdan azabı var.

Hani Aileden sorumlu Bakan’ımız kadınların istihdamından bahsederken, Başbakan da habire 3-4 çocuk olsun diyor ya, anlam veremediğim husus; bu kadınlar hem dışarıda çalışıp, hem 3-4 çocuğa nasıl bakacak? Hepsi için de bakıcı veya kreş parası verilecek mi? Peki evinde asıl işleriyle meşgul olan ev hanımlarına da çocuğuna bakıp yetiştirmesi karşılığında bir bedel ödenecek mi?

Kadınlar erkekleştirilmeye çalışılıyor. Erkeğin görevlerini kadın da yüklensin deniyor. Oysa erkeklerin çoğu kadın çalışsa bile ev işlerinde, çocuk bakımında yardımcı olmuyor.

Ortada bir handikap var: Kızlar mutlaka okusun isteniyor. Ve artık neredeyse bütün kızlar üniversite okuyor. Okulu bitiren kızlar çalışmak istemezlerse, üzerlerinde korkunç bir aile ve toplum baskısı oluşuyor. Diploması olup çalışmayan kızlara “aptal” gözüyle bakılıyor.

İki ucu berbat bir değnek, kızların, kadınların hayatını alt üst ediyor. Bana sorsanız pek geri kafalıyım ya, o değneğin hiç bir yanı uymuyor bana.

Her şeyi bıraktım da bir kenara, şu cümle benim içime çok oturdu Ya HU!

“Bazen keşke gerçek anlamda şeriat gelse de hak ettiğimiz yeri bulsak, evimizde çocuklarımızı büyütsek, her geçen gün günahlarımıza günah eklemesek diye dua ediyorum.”

Amin, Amin, Amin….

Cahide Sultan

İlgili yazılar

Kadının yeri evidir

Dön ki evin sensiz kalmasın

Çalışan kadın bankamatik mi?

Kaç süslü teyze bir anne eder?