CEVİZLİ KETE (Çörek)

İçimizde bu kadar perişan hâle getirilmeseydik; Dışımızda bu kadar hürmetsizliğe uğramayacaktık…”
(Necip Fazıl Kısakürek) Selamun aleykum can dostlarım, dört gündür elektirikle imtihan ediliyoruz. Şu kısacık zamanda bile “nerdesin” diye soran, merak eden dostlara teşekkür ederim. Ayrıntılar aşağıda.

**********

Herkesin bildiği bir kete tarifi vardır mutlaka. Ben kete dendimi bundan 15 yıl evvel komşuluk yaptığım, Kayseri’deki komşum Cazibe hanımı hatırlarım hep. O, ketelerin içine un kavurur koyardı. Maharetli hanımdı Cazibe hanım… Şimdi nasıldır, nerededir kimbilir…

“Ketenin içine neden un konulur?” diye düşünürüm her kete yapışımda. Bence eskiden yokluk günlerinde çıkmıştır bu adet. Nerede şimdiki gibi iç malzemeleri. Unu kavurup katık yapmış anadolunun çileli kadınları. Ben pek sevemedim unlu keteyi. Bu yüzden tahinli, cevizli çörek gibi yaparım hep. Tel tel pek güzel olur. Hemen geçelim tarife:

Malzemeler

• 1 su bardağı süt
• 1 su bardağı yoğurt
• 1 çay bardağı zeytinyağı
• 2 yumurta ( birinin sarısı ayrılacak)
• 1 yemek kaşığı instant kuru maya
• 2 yemek kaşığı şeker
• 1 tatlı kaşığı tuz
• Aldığı kadar un

Arası için

• 100 gr. tereyağı
• 1 su bardağı ceviz içi
• 1 küçük kase toz şeker

Cevizli kete nasıl yapılır?

• Hamur malzemeleriyle yumuşacık bir hamur yoğurun.
• Hamuru en az beş dakika yoğurmaya devam edin.
• Üzerini kapatıp iki katına çıkana kadar mayalandırın.
• Mayalanan hamurdan yumruk büyüklüğünde parçalar alıp elinizle veya merdaneyle pasta tabağı büyüklüğünde açın.
• Üzerine eritilmiş tereyağından sürüp rulo yapın.
• Elinizle hafif sıkarak biraz uzatın ve kendi etrafında döndererek kıvırın.
• Bütün hamura aynı uygulamayı yapın. İlk yaptığınızdan başlayarak her hamuru tekrar tabak büyüklüğünde açın.
• Çok hafif yağlayın, ceviz ve isteğinize göre şeker serpip tekrar spiral şeklinde sarın. Bütün hamura yine aynı uygulamayı yapın.
• Hamurları tepsiye yerleştirirken çay fincanı büyüklüğüne gelene kadar elinizle yassıltın ve tepsiye dizin.
• Üzerine yumurta sarısı ve yoğurt karışımı sürün.Susam serpin. 200 derelik fırında üzeri kızarana kadar pişirin.

OCAĞIN YANSIN ELEKTRİK!! 🙂

Güneydoğunun sınırda bir ilçesindeyiz. Elektiriğin gavurluğuna fazla harcandığı, çoğu evin gündüz bile lambaları söndürmediği bir garip yerdeyiz. Sokaktaki elektirik direklerinden evlere uzanan teller kimseden gizlenmiyor. Alabildiğine cesur ve pervasızca…

Biz 100-120 lira elektirik faturasını tıpış tıpış öderken, 8-10 liralık komik ötesi faturalar ödeyenleri görüp çıldırma konumundayız. Kuralsız, kanunsuz, acımasız bambaşka bir coğrafyadayız…

Belki Kızıltepe’de ki en büyük imtihanımız elektirik. Hiç umulmadık zamanlarda giden elektirik sebebiyle, elektirikli ev aletlerimiz kafayı ha yedi ha yiyecek…

Dört gündür elektirikle mücadelemiz sürüyor. Son üç gündür neredeyse hiç elkt. verilmedi. Akıl sağlığımızı korumak için uğraştık adeta. Dondurucuda yiyecekler çözülecek ona mı yanayım, ev elektirikle ısınıyor ona mı yanayım, kızım namaza yeni başladı, abdest alacak sular buz gibi ona mı yanayım…

Hayatımız elektiriğe bağlıymış da haberimiz yokmuş. Yokluğuna alışamadık bir türlü. Trafonun patladığını ve elektiriğin iki gün sonra geleceğini öğrenince (Tabi 2 gün sonra gelmedi), yere elektirikli battaniyeyi serip, üzerine oturur ısınırız diye düşündüm 😕

Mercimek çorbasını robota aktarıpta ” niye çalışmıyor bu?” diye fişle oynadığımı hiç sormayın. Kalan meyveleri değerlendirmek üzere katı meyve sıkacağını kullanmak için girişimde bulunmam, keetle a su koyup kaynatmaya çalışmam… Daha neler neler…

Akşamları tam bir sinir harbi yaşadık. Eşim amcasının cenazesine şehir dışına gitmişti. Yapayalnız kaldık sanki. Mumlarla mücadelemiz görülmeye değerdi. Bir zaman mum falan görmek istemiyorum artık.

Elektirik olmazsa zaman ne zor geçiyormuş meğer. Geçen akşam hemen yatmayalım biraz geç yatalım yoksa sabahı edemeyiz dedim. Saate bakıyoruz 9’a çeyrek var. Sanki epey zaman geçti gibi geliyor ama bakıyoruz saat bir gıdım ilerlemiyor. Hayli zaman sonra farkettik ki saat durmuş. ” Saatte mi elektirikle çalışıyor acep” diye düşünmedik değil doğrusu…

Sanki herşey bizim aleyhimize işliyormuş gibi geldi. Akşamlar nasıl geçti sormayın. Solo test oynayıp, kâh iki piyon bırakıp zekiliğimize sevindik, kah 9 piyon bırakıp aptallığımıza acıdık 😕 Mine Sota okuyup gergin havayı yumuşatmaya çalıştık. Tedaş ekibini çok bekledik. Onları görünce gurbetten akrabamız gelmiş gibi sevindik. 186 yı çok aradık. Her defasında elektirik yarın gelecek diyen o adama çok sinirlendik. “Bizde direkten eve kaçak hat çekeceğiz” diye adamı tehdit ettik…

Bizim evde elektirik kesikken, aynı mahallede olduğumuz halde elektiriği olan üstelik bahçe lambasını açık bırakanlara husumet besledik. Uzaklarda ışıkları yananlara gıpta ederek baktık. “Bir zamanlar bizimde elektiriğimiz vardı” deyip, nostalji yaptık. Elektirik sobasına ayağımızı uzatıp ısınmış rolü oynadık. “Ben çok ısındım hadi sıra sende” dedik birbirimize.Küçük tüpü salonun ortasına getirip çay kaynattık. Ev soğuk olduğu için sıkça ağzımızdan çıkan buharlarla şekiller yaptık. Kimin ağzından daha çok buhar çıkıyor diye yarışa girdik…

Neredeyse tüm hanımefendiliğimi unutup ağzımı bozacaktım.Burayla ilgili tüm hüsn-ü zanlarım, su-i zanna dönüştü. Tam da, hiç bir şehir kötü anılmayı haketmez diye düşünüp, Kızıltepe ile ilgili güzel bir yazı yazmayı planladığım bir zamandı oysa. “Bir toplum kendinde olanı değiştirmedikçe, Allah onları değiştirmez” (Enfal: 53) ayetini hatırladım. Ve artık o yazıdan vazgeçtim.

Bu yaşadığımız zorlu günlerde beni en çok sevindiren olay, kızıma sular çok soğuk istersen abdest alma, elektirik gelince devam ederiz dediğimde “Hayır, ben müslümanım, namaz kılmam lazım, şeytanı sevindirmiyeceğim!” diye haykırması oldu. Elhamdulillah.

Gece yarısı elektirikler geldi çok şükür. Unutulmaz hatıralar kaldı geriye…

Cahide Sultan

NOT: Namaz yazılarını hâlâ bitiremedim. Yakında inşaallah.